«Είμαι ένα υπάκουο υποκείμενο.
Έχω υποταχθεί σε συνήθειες, σε κανόνες,
σε εντολές, σε μια αυθεντία που ασκείται
γύρω μου και λειτουργεί μέσα μου»

«Για την παράσταση «Damiens» παρακαλούνται οι θεατές να κατέβουν στο δεύτερο υπόγειο», ακούστηκε από το μεγάφωνο του χώρου υποδοχής του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη και η απορία «Που μας πάνε;» γεννήθηκε αμέσως στο μυαλό μου.

Ο χώρος σχετικά σκοτεινός και μικρός. Το «σχετικά» διαγράψτε το γιατί το σκοτάδι ήταν η τέλεια εισαγωγή. Κι αυτό γιατί χρησιμοποιείς μόνο την ακοή σου. Και εστιάζεις εκεί. Έτσι πρέπει. Αλλιώς δε θα καταλάβαινες αυτά που πρέπει.

Πριν πω όμως παραπάνω… Λίγα λόγια για την παράσταση:

Το έργο διαπραγματεύεται την ιστορική πορεία της τιμωρίας, από τα σωματικά βασανιστήρια που χρησιμοποιούνταν ως μέσον τιμωρίας των εγκλημάτων στο Μεσαίωνα, μέχρι τις σύγχρονες μεθόδους σωφρονισμού τις οποίες χρησιμοποιεί είτε άμεσα είτε έμμεσα η κοινωνία – ακόμα και στην απλούστερη μορφή της την οικογένεια, μετατρέποντας σε «εν δυνάμει φυλακή» οριοθετημένους χώρους όπως το σπίτι, το σχολείο, το νοσοκομείο. Τι γίνεται όμως όταν η προσπάθεια σωφρονισμού και ελέγχου απειλήσει την ψυχή μας;

«Μπορεί όμως ποτέ κανείς να φτάσει πραγματικά μέχρι την ψυχή;»

Μπορεί όμως ποτέ κανείς να φτάσει πραγματικά μέχρι την ψυχή; Το παραμικρό παράπτωμα συνιστά έγκλημα στα άπειρα ποινικά συστήματα γύρω μας: οικογένεια, σχολείο, εργασία, στρατός, φυλακή. Η εξουσία μέσα στα χρόνια έχει μάθει να εκμεταλλεύεται και να γεννάει την εγκληματικότητα. Όλοι είμαστε επιτηρητές και όλοι είμαστε διαρκώς επιτηρούμενοι. Και, σε πείσμα της κάθε πειθαρχικής εξουσίας, όλοι κρατάμε τελικά και κάτι δικό μας. Μόνο δικό μας.

Σε αυτό το σημείο θέλω να δικαιολογήσω τον τίτλο που έδωσα στο άρθρο. Με το που τέλειωσε η παράσταση το μόνο που είχα να πω ήταν ότι υπήρχαν πολλά σημεία που δεν ήθελα η ανάσα μου να σπάσει τη σιωπή. Γιατί ακόμα και αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα σιωπής μέχρι το επόμενο ξέσπασμα είχαν ουσία. Την ουσία ενός άντρα που ζει στη σύγχρονη εποχή και έχει να παλέψει με όλα αυτά που έχουν εξουσία σε μια προσπάθεια να φτάσει στην ψυχή. Μια ερμηνεία που σε καθηλώνει και που σε κάποια σημεία νιώθεις ότι αν σταματήσεις να αναλύσεις παραπάνω αυτό που μόλις άκουσες θα χάσεις την απρόσμενη συνέχεια. Μια ερμηνεία που δείχνει την ικανότητα του ηθοποιού να μεταλάσσεται από τη μια στιγμή στην άλλη μη χάνοντας στιγμή την ένταση και το νεύρο του ρόλου. Πολλές συναισθηματικές αλλαγές μέσα σε μια ώρα. Δε μπορείς να χάσεις ούτε δευτερόλεπτο λοιπόν!

Για μένα, αξίζει να τη δει κανείς αυτή την παράσταση και μετά να επεξεργαστεί τη δική του ζωή. Το δικό του αγώνα να φτάσει στην ψυχή και αυτούς που ασκούν εξουσία πάνω του.

Περισσότερες πληροφορίες εδώ.